‘Ik draaide mijn hoofd weg en op dat moment was er een harde klap’
Vrijdag 19 Januari 2007, een dag waarbij letterlijk alles in één klap veranderde. Bij een patrouille tijdens uitzending op TFU2 werd het voertuig waarin ik stond doelwit van een zelfmoordaanslag met een VBIED (Vehicle-Borne Improvised Explosive Devise).
We waren op patrouille om een brief te posten bij een dorpsoudste in de buurt van FOB Poentjak. Mijn groepscommandant had al de hele dag een naar onderbuikgevoel. Na hem gerust proberen te stellen en het weggelachen te hebben vervolgden we onze weg. De patrouille ging dwars door de dash. De infanterie hield een kleine schietserie met de mortieren in dit niemandsland en nadat ik een blindganger had vernietigd vervolgden we onze weg.
Niks wees erop dat er wat stond te gebeuren, kinderen speelden aan de rand van het dorp en er kwam zo af en toe een auto langs. We reden een auto tegemoet welke door het voorste voertuig aan de kant werd gezet. Het eerste voertuig passeerde zonder problemen. Op het moment dat ons voertuig erlangs reed en hij ter hoogte was van het openstaande luik van de YPR van waaruit wij stonden waar te nemen, begon de bestuurder te schreeuwen en aan zijn stuur te trekken. Ik draaide mijn hoofd weg en op dat moment was er een harde klap.
Blind aan één oog
Onderin het voertuig opende ik mijn ogen en merkte dat ik met rechts niks meer zag. Ik dacht dat het kwam doordat mijn oog zo was gezwollen dat deze dicht zat. Vanuit het gewondennest zijn we met een medevac overgebracht naar Kamp Holland. Diezelfde avond ben ik nog naar Kandahar gevlogen waar ik te horen kreeg dat ik blind was aan één oog. Gelukkig konden ze mij daar vertellen dat er geen dodelijke slachtoffers waren te betreuren.
In mijn geval werd mijn grootste angst werkelijkheid. Iets ik al een paar weken mee liep. Ik werd afgekeurd…
Maandag 22 januari kwamen we aan in het CMH (Centraal Militair Hospitaal). Een plek die ik daarna nog een aantal keren mocht bezoeken. Je gaat de hele molen in. Wordt gekeurd, in mijn geval werd mijn grootste angst werkelijkheid. Iets ik al een paar weken mee liep. Ik werd afgekeurd. Uit verdriet en boosheid omdat ik niet meer kon zijn wat ik graag wilde heb ik defensie destijds de rug toe gekeerd. Iets waar ik al snel spijt van had.
Na jaren van afwezigheid ben ik weer oude contacten gaan aanhalen. Via Thijs kwam ik bij vereniging De Gewonde Soldaat en uiteindelijk bij het MRC terecht (Militair Revalidatie Centrum). En zo kwam ik ook Rahmon weer tegen. Deze twee mannen hebben mij uitgenodigd eens mee te zwemmen op de dinsdagavond. Door dit contact heb ik een boel leuke mensen leren kennen. Het zwemmen bij het MRC groeide uit naar het mogen meemaken van een onvergetelijke reis. Ik mocht, samen met mijn vrouw en twee kinderen, mee naar de Invictus Games in Toronto. Samen met nog 28 andere sporters met Friends en Family van het Nederlandse team.
Toronto: 10 dagen met een team op missie
10 dagen Toronto, 10 dagen weer deel uitmaken van een team “op missie”. 10 dagen met 550 andere sporters uit 17 landen strijden, dit keer niet in een oorlogsgebied, maar om een podiumplek. Een onvergetelijke reis waarin iedereen gelijk is, vriendschappen ontstaan en waar je de wereld kan laten zien dat je nog tot alles in staat bent met wat voor beperking dan ook. Ook voor mijn vrouw, kinderen en waarschijnlijk voor alle andere Friends en Family die erbij waren net zo een indrukwekkende reis waarover mijn kinderen nog regelmatig spreken. Ook hebben ze daar gezien dat hun pappa helemaal niet zo speciaal is, er zijn meer mensen zoals hun pappa die hetzij lichamelijk of geestelijk iets mankeren. Hun pappa was ineens niet meer de enige ondanks dat ze op het MRC in Doorn de andere Invictus atleten al hadden gezien. Ook voor mijn vrouw zijn daar dingen veranderd. Ze gaf aan, dat ze in Toronto, weer bewust voor mij heeft gekozen.
Ik denk dat elke Invictus atleet, op welke manier dan ook, sterker uit de Games komt. Hetzij een stuk afsluiting of juist dat duwtje in de rug om je “probleempjes” aan te pakken. Sporten is een geweldig medicijn, en vooral het samen sporten met mannen en vrouwen die ook lichamelijk of geestelijk beschadigd zijn op missie is in mijn mening geweldig.
– Rick Torenstra
Ook voor mijn vrouw zijn daar dingen veranderd. Ze gaf aan, dat ze in Toronto, weer bewust voor mij heeft gekozen.
